Geschiedenis van de tuin

De tuin waar u op uit kijkt, heeft een geschiedenis. Voordat mijn man en ik het in 2010 kochten was het een weiland. Het gras groeide in stugge pollen op een harde, uitgemergelde grond met grote scheuren. De grond waar je met moeite een schep in kon steken viel uiteen in stof als je het fijnwreef. Ik dacht toen nog dat dat in Zuid-Frankrijk zo hoorde.

Het werd nog erger voor de bodem. De helling werd afgegraven voor de bouw van ons huis.

Er lagen enkele jaren twee bergen aarde in de tuin: één met de toplaag en één met de diepere laag vol stenen. De grond lag braak zoals men dat noemt. Ik keek ernaar en wist dat er een tuin moest komen, dat wil zeggen : een idee, een tekening en een plan van aanpak. Ik zat met mijn handen in het haar.

In de winter van 2011 werden de fundamenten van het huis gestort.

In 2012 plantte ik op lukraak gekozen plekken in een gedeelte waar de buren ooit een moestuin hadden aangelegd vijf verschillende soorten tomatenrassen, ui en prei. Ik zaaide wat koriander en peterselie. Dicht bij het mobile home dat mijn tijdelijke onderkomen was, zette ik een rozemarijnplant en een lavendelstruik en ik strooide rotsbloemzaad langs de oprit.

In 2013 plantte ik op het noorden in de buurt van de groep tamme kastanjes twee aalbesstruiken en twee kruisbessen. Overal waar ik wat neerzette zag de grond er hetzelfde uit: hard, stoffig en droog.

Mijn buurman ploegde de voormalige moestuin nog een keer voor mij en werkte een kleine hoeveelheid oude paardenmest in de bodem. Maar er veranderde niet veel in de vruchtbaarheid ervan.
Permacultuur
De eerste stap in de goede richting heb ik uiteindelijk onbewust genomen vóórdat ik aan een cursus permacultuurdesign begon die een vriend me aanraadde. Ik heb groenbemesters gezaaid en de bodem een jaar met rust gelaten.

Permacultuur zei me niets maar omdat ik toch ergens wilde beginnen, schreef ik mij in. Gedurende de cursus ging permacultuur voor me leven. Ik leerde te observeren: het klimaat, de grondsoort, de omgeving, het water in de vorm van neerslag, de vegetatie en de dieren die er te vinden zijn. Ik leerde door die observatie kennis te krijgen over het terrein waar ik de verantwoording voor droeg.

Meer dan ecologisch tuinieren
Permacultuur bleek méér te zijn dan ecologisch tuinieren. Het is een creatief ontwerpproces waarbij uitgegaan wordt van drie ethische principes en een aantal ontwerpprincipes.

Het komt er in het kort op neer dat we de patronen en relaties die we in de natuur om ons heen waarnemen toepassen in de omgeving die we voor onszelf creëren. Die omgeving bestaat uit de manier waarop we wonen, werken, voedsel verbouwen, techniek ontwerpen en gebruiken, onderwijs geven en tot ons nemen en hoe we omgaan met economische vraagstukken.

De ontwerpprincipes spraken me erg aan vanwege het ‘gezond verstand gebruiken’ dat er in doorklinkt. De les over de bodem betekende voor mij het keerpunt. Het verhaal zat zó logisch in elkaar dat dat voor mij een eye opener was. Het bodemleven in mijn tuin in Les Aliberts moest hersteld worden. Over dat proces vertel ik u graag als u daar belangstelling voor heeft.

Ik hoop dat u nieuwsgierig genoeg bent geworden om te komen genieten van de fruit- en notenbomentuin dat ik heb aangelegd met als voorbeeld in mijn achterhoofd de natuurlijke bosrandvegetatie. Al het fruit en de noten die rijp zijn in de periode waarin u bij ons logeert, staan tot uw beschikking.
Overal in de tuin zijn plekjes waar u in de zon of in de schaduw kunt gaan zitten om te lezen, te praten of om niets te doen en te genieten van de grote diversiteit aan zoogdieren, vogels, amfibieën, insecten en geleedpotigen om u heen.